O Camiño era falar cos demais, estar cos demais, convivir. Mesmo axudar a curar chagas... Nunca vira, nin tocara, o pé, por exemplo, dun australiano. Que ía ver eu....

Quedábache moito tempo para pensar, pensar, pensar..., e para saber máis ou menos como é un. O Camiño axudoume moito a coñecerme.

A partir de Astorga empezaba o reto persoal, porque era un pouco duro. Pero facíalo cunha alegría...! Porque cada vez faltaba menos e ti íaste enriquecendo máis cada día.

A xente axudounos, tirou de nós. Tanto a xente nos albergues coma os paisanos.